Was voor Martina eerst als een mislukte droom leek, biedt toch volledig nieuwe kansen. Ze kan haar talent nu in een geheel nieuwe sport kwijt - bij de telemark.
Opgegroeid in Lauterbrunnen stond Martina al op tweejarige leeftijd op de ski’s. Via de skivereniging en het succes tijdens wedstrijden dacht ze al snel aan topsport.
Het succes bij het skiën werd door letsel in de rug, aan de knieën en aan de hond onderbroken. Met name haar rug kon de belastingen op een bepaald moment niet meer aan.
«Na mijn operatie ben ik gestopt met topsport gestopt en begon ik met een opleiding tot ski-instructeur. De artsen zeiden eerst: je zult nooit meer kunnen skiën en ik heb toen natuurlijk juist het tegenovergestelde gedaan en mij direct voor de opleiding aangemeld.»
Bij de opleiding tot ski-instructeur moest Martina een tweede onderdeel kiezen. Nietsvermoedend koos ze voor telemark. Toen ze na haar opleiding ook meteen tijdens de Snowhappening aan de telemarkwedstrijd deelnam, werd haar grote talent ontdekt.
Twee weken na de Snowhappening kreeg Martina een telefoontje van de bondscoach. Hij wilde dat ze aan de trainingen en direct daarna aan de Wereldbekerwedstrijden deelnam. Martina was bij de eerste vijf Wereldbekerwedstrijden steeds bij de Top 5. En dat terwijl ze niet helemaal wist wat ze eigenlijk aan het doen was. «Het belangrijkste was dat ik zo snel mogelijk omlaag kwam.»
«Dat heeft me dan weer geïnspireerd en ik ben toen doorgegaan omdat ik weer een teamgeest voelde. Ook het wedstrijdgevoel kwam weer terug, dat ik de laatste jaren zeker had gemist.»
Martina heeft vooral tijdens haar revalidatie en fysiotherapie op de Luna getraind. Daardoor kon ze aan weer bepaalde bewegingen wennen, de coördinatie terugkrijgen en het spiergevoel activeren. Nu heeft ze echter thuis ook regelmatig de Casa nodig.
«Ik heb die ook hard nodig tijdens mijn hersteldagen. Daardoor blijf ik dan actief en kan ik het letsel dat ik eerder heb opgelopen goed verzorgen. Daarom ben ik blij dat ik de Casa thuis heb.»
